برای کشورم چکار کردم؟
    
    
    ما ایرانی‌ها دو دسته هستیم. اول آنها که همیشه منتظر هستنددیگران مثلا دولت، نمایندگان مجلس و خلاصه حکومتی‌ها برای آنان کار انجام دهند و گره از مشکلات ایشان بگشایند. دسته دوم افرادی هستند که از خود می‌‌پرسند: من برای آبادانی کشورم چکاری انجام دادم؟ ایرانی‌ها، انسان‌هایی احساس محور هستند یعنی ما برای صد تومان حاضریم هزار تومان هزینه کنیم. مهم به کرسی نشاندن حرف‌مان است. حال اجازه دهید از هر دو پنجره به مسائل جاری کشورمان نگاه کنیم.
     اگر شما جزو دسته اول باشید طبیعی است که حل همه مسائل را برعهده دولت می‌‌بینید و مقصر و مسئول همه وقایع را دیگران می‌‌دانید. متاسفانه چون روحیه مسئولیت‌پذیری در ما بسیار اندک است و معمولا خیلی کم، شهامت پذیرفتن مسئولیت یک حادثه را داریم، از مکانیزم دفاعی فرافکنی استفاده می‌کنیم. در این حالت اگر تصادف کردیم می‌گوییم وضعیت جاده‌ها و یا پلیس‌راه خوب نیست. اگر در اثر مصرف خودسرانه و بدون تجویز پزشک، دارو مصرف کنیم و دچار مشکلات حادتری شویم، آلودگی هوا و ترافیک را مسبب می‌دانیم و...
    سه دهه از پیروزی انقلاب می‌گذرد. اگر بخواهیم نیمه خالی لیوان را ببینیم همه آنچه نداریم را می‌توانیم چک لیست تهیه کرده و آنها را شمارش کنیم. اگر هم فقط به نیمه پر لیوان چشم بدوزیم، آنچه انجام شده و به‌دست آوردیم را خواهیم دید اما کدام نگاه درست است؟ بدبینی مطلق و یا خوش‌بینی محض؟ واقعیت آن است که در عالم مادی هر چه پول بدهید به همان اندازه آش می‌خورید! هر چقدر کار و تولید کنید به همان اندازه صاحب قدرت و رفاه خواهید شد. در طول دو دهه اول انقلاب متاسفانه بعضی از ضدارزش‌ها تبدیل به ارزش و برخی از ارزش‌ها به ضدارزش تبدیل شد که تاثیر شوم این مسئله اکنون بر جامعه ایران سایه افکنده است. یکی از سرمایه‌گذاران ایرانی خارج از کشور چندی پیش در مصاحبه‌ای گفته بود: از ایران خارج شدم چون در کشورم پول داشتن ضدارزش است. مردم وقتی اتومبیل تازه‌ای خریداری می‌کنند به خاطر ترس از چشم خوردن اطرافیان سعی می‌کنند، خرید قطعی خود را به نوعی بدبختی و خرید اقتصادی هم با وام با کارمزد بالا تبدیل کنند. چرا؟ چون تظاهربه نداری و بیچار‌گی برای ما ارزش است.
     سریال نرگس را به خاطر بیاورید، اگر به جای شخصیت‌های بدبخت و بیچاره این سریال مثلا یک جوان موفق در زمینه اقتصادی و یا علمی بود آیا تا به این اندازه مورد توجه و اقبال عمومی قرار می‌گرفت. خیر؛ چرا؟ چون به ما گفته شده بدبختی و سیاهی ارزش است!
    با اندک بررسی در ریشه این اندیشه‌ها متوجه خواهیم شد آنها که ترویج یک جا نشستن و خراب شدن امور تا آماده شدن شرایط برای ظهور منجی موعود(عج) را ترویج می‌کنند، از فرهنگ ناب علوی به دور هستند. تولید حداکثر بر پایه اصل عزت و مصرف حداقل بر پایه اصل قناعت کلید طلایی پیامبر اعظم(ص) است که متاسفانه هیچ‌گاه مورد توجه ما قرار نمی‌گیرد. شما کمتر سخنرانی را مشاهده می‌کنید که مانند حضرت علی(ع) چاه آب حفر کند و یا زمین بایری را آباد کند. در واقع تولید در زمینه‌های مختلف، رمز موفقیت و تضمین‌کننده آینده روشن است. ملتی که آینده ندارد، به مرور دچار مرگ مغزی خواهد شد. ملتی که امید و نشاط کاری خود را از دست بدهد و اسیر نزاع‌های روزمره شود، آینده خود را سیاه می‌کند. مدیریت مدیران کوچک که تصمیم‌های سطحی و کوچک می‌گیرند، افق‌های امیدوارکننده‌ای را در پی نخواهد داشت.
    اما چه باید کرد؟ باید فکر کنیم برای خودمان و آینده فرزندانمان کشورمان را بسازیم. باید تعداد تولیدگران کار و ثروتآفرین جامعه‌مان را زیاد کنیم و برای آنها احترام قائل شویم. باید پول داشتن در جهت عزت ملت به ارزش تبدیل شود. باید تجارت و صنعت، کشاورزی، دامپروری ارزش بیشتری از کار یکنواخت و پول نفت‌گیری داشته باشد. در آن صورت جوان‌ها بی‌جهت خود را سال‌ها اسیر رشته‌هایی که به آنها علاقه ندارند، نخواهند کرد. فروش مدرک، دیگر جایی ندارد، سفارشی دکتر شدن و پایان‌نامه، کپی کردن معنا ندارد. ما هرکه هستیم، صرف نظر از اعتقاد داشتن و یا نداشتن به این حزب یا آن حزب، باید آینده‌مان و منافع ملی، خانواده و کشورمان را در آبادانی کشورمان ببینیم. آنها که خود را پایبند به انقلاب می‌دانند اما درختی برای زیبایی شهر غرس نمی‌کنند و یا حتی ده دقیقه بیشتر کار نمی‌کنند بدانند که دروغ می‌گویند، نمی‌توان هم ادعای دوست داشتن ایران و اسلام را بر زبان جاری کرد و هم در مصرف آب و برق اسراف کرد و یا در کار خود در جا زد. وجه اشتراک و ریسمان پیونددهنده همه ما ساختن و برداشتن یک گام برای آبادانی ایران است. راستی ما برای کشورمان چه کردیم؟ پیش از آنکه ما برای کشورمان کاری انجام دهیم باید ببینیم ما برای خودمان چه کاری کردیم؟ اگر هر کدام از ما نسبت به ده سال گذشته‌مان تغییر محسوسی نکرده باشیم، طبیعی است که محله‌مان، شهرمان و کشورمان هیچ تغییری نخواهد کرد.
    آیا به راستی شما می‌خواهید همین گونه در جا بزنید؟

منبع : ksabz.net